Een kartsenstenen (soort puimsteen) landschap van duizenden omhoog piekende rotsen. Een gigantisch labyrint, vreemd maar aantrekkelijk. Door de natuur zorgvuldig uitgeschuurd. Miljoenen jaren lang. Puntig. Speervormig. Als kaarsen. Als een haveloos tandengebit.
Vele hebben een romantische naam gekregen. “moeder en kind op wandel” - “de eeuwige paddestoel” - “de wachtende vrouw” - “de schaapsherder” - “tweevogels voederen elkaar”..
Op veel plaatsen werden zelfs gedichten op de rotsen geschilderd.
Er moeten ontelbare trappen worden gedaan. Steeds maar op en af. Door smalle doorgangen. Er hangen gevaarlijk balancerende rotsen boven ons .
Het is toeristisch pur sang. Eén van de hoofdattracties van zuidwest China.
Maar als je de 'sardienen-paden' verlaat ben je soms langere tijd (bijna) heel alleen. Er zijn ook nog de talloze felle citroengele vlinders. En de grote gifgroene spinnen met hun m² grote web.
Efkens weg van de groepen drukdoende en luidruchtige Chinezen die bijzonder goedlachs en goedgeluimd zijn. “Hello” “Hello”
We moeten ook talloze keren 'mee' op de foto.
Zou het van valse bescheidenheid getuigen mocht ik stellen dat mijn fotogenieke capaciteiten dan toch eindelijk ontdekt en gewaardeerd zijn ?
Of was Ann (andermaal) de trigger ?
In ieder geval erg genoten van het mooie en impressionante “stenen bos”. Een soort mini-Ha Long (NO Vietnam) maar dan 'ten lande'.
Het mag wel, want een ingangsticket kost zomaar eventjes 17.5 euro !! Ook voor de Chinezen. En dit moet voor hen nog veel zwaarder aankomen, denk ik.
aanvullende foto's
